Başka Bir Yerdeyim!

İnsanın yolculuğu dipsiz ve sonu yok. Ama yolda olmaya ve birlikte yürümeye ihtiyacımız var. Çıkmak için yol aramaya da duvarlardan başlıyor

“Etrafa haber yaymanın bir gezginin doğasında olduğunu düşündüm.” (Kumsal) Uçak, kanatları bulutları keserek, ağır aksak alçalıyor. Aynı bulutlar her yanımızı kaplayan yüksek dağların tepelerinde geziniyor. Ha gayret, dağların bize müsaade ettiği alana sığmayıp bir tepeye konuşlanacağız. Biz mi yere çok yakınız, yoksa hemen yanımızda sıralanmış dağlar mı çok yüksek? Yerden ne kadar yüksek olduğumuza dair algımızı tamamen kaybettiğimize göre Kathmandu’ya doğru inişe geçtik. Ne

Bir cumartesi günü New York uçağındayım. Yaklaşık 11 saat aralıksız bir uçuş olacak. New York’u ilk kez ziyaret edecek olmamdan bile daha hevesliyim bu uçuş için. Arkadaşlarım seyahatimin en zor kısmının bu uzun uçuş olduğunu söylüyor. Oysa, bana göre aralıksız uzun uçuşlar, içinde bulunduğum gerçeklikten kaçmam için muhteşem bir fırsat. İnternetin çekmediği bir 11 saat, insanlarla aramdaki teknolojik bağlantının kurulmasının teknik olarak imkânsız olduğu bir 11 saat demek. Y

İstanbul’da, kara kışın gelip gelmemeye karar veremediği bir hafta sonu daha... Manzarası güzel müzeleri ziyaret etmek için şahane günler. Ben de öyle yapıp geçtiğimiz hafta Sakıp Sabancı Müzesi’ne gittim. Müze Eylül ayından bu yana, fotoğrafları şehrin tüm billboardlarını donatan “Ai Weiwei Porselene Dair” başlıklı sergiyi ağırlıyor. Sanatçının Türkiye’deki ilk sergisi hem sanatçının porselen eserlerine hem de yaşam hikayesine yer veriyor. Ai Weiwei, aslında Türkiye’de yaşıy

Yılın son günleri… Birkaç gün içinde takvimde yeni bir sayı belirecek, belki biraz kar yağacak ve kişisel tarihimizde iz etmiş büyüklü küçüklü bazı olaylar biten yılda kalacak. Dünyamız bu turun başındayken ettiğimiz temennileri, koyduğumuz hedefleri hatırlayacağız. Muhtemelen bir kısmını gerçekleştirememiş olacağız, ancak bundan hüzün de duymayacağız. Zira, önümüzde uzun bir tur daha var ve yeni yıllar yenilik getirir. Yılın son günlerinden birinde havaalanındayım. Yeni yıla

Bir cumartesi günü babamla İstanbul Üniversitesi’nin Beyazıt Kampüsü‘ne doğru yürüyoruz. Geçtiğimiz yollarda babamın gençliğinden nadide anılar bize eşlik ediyor. Sayısını, her köşe başına bir anı düşecek şekilde hesap edebiliriz. Okulun kapısına vardığımızda güvenlik görevlisi tarafından durduruluyoruz. Güvenlik görevlisi, İstanbul’un Aralık havasından daha soğuk. Babam kapıdan içeri girebilmek için ricacı sözlerle okulun mezunlarından biri olduğunu açıklamaya çalışıyor. Güv

Soğuk bir kış günü, üzerimde bilmem kaç kat kıyafetle yürüyorum. Sağ yanımda çektiğim valiz, indiğim son taşıttan sonra arka tekerinin birine veda etti. Artık kendi ağırlığıma eklenen valizin ağırlığı daha da fazla. Sene 2011, Paris’te Montparnasse tren garındayım. Etrafımdan vızır vızır geçen insanlar yavaşlığıma homurdanıyor. Oysa ben biraz da yavaşlamak için geldim buralara kadar. Evimden çok uzaklarda, kuşlar gibi özgür hissettiğim o soğuk kış gününde, kendime başka bir e

Geçtiğimiz ay, Ürdün’e girerken havaalanındaki pasaport görevlisi Ürdün’den sonra başka bir ülkeye geçip geçmeyeceğimi sordu. Ben de kendimden emin bir şekilde İsrail’e geçeceğimi söyledim. Görevli tekrar sordu: “Filistin mi dediniz?” Herhangi bir yanlış anlaşılmanın ülkeye giriş çıkışımı zorlaştırabileceği bir konumda olduğumdan “Hayır, önce İsrail’e gideceğim” diye düzelttim. Oysa, beni düzelten oydu: “Yani, Filistin’e gideceksiniz, değil mi?” Aslında İsrail dememin sebebi,

Yüksek lisans derecemi aldığım Belçika'daki College of Europe (Colege d'Europe), geleneksel olarak her akademik yılı için büyük bir düşünür veya muciti, o yılın "patronu" ilan ediyor. Bu sebepten kayıt sürecinde sık sık okulun websitesini ziyaret ettiğimde seneler arasında değil, Einstein, Curie, Roosevelt gibi isimler arasında kaybolur, bilmediğim bir isme rastlarsam kısa bir internet araştırmasıyla tanımaya çalışırdım. Bir yandan da benim okuyacağım 2012-2013 akademik yılın