Başka Bir Yerdeyim!

İnsanın yolculuğu dipsiz ve sonu yok. Ama yolda olmaya ve birlikte yürümeye ihtiyacımız var. Çıkmak için yol aramaya da duvarlardan başlıyor

Bir çanta dolusu anıyla yürüyorum. Tam bir haftadır bugünü bekliyorum. Çünkü geçen hafta durup dururken konuyu yine ona getirdi. Ne güzel havadan sudan konuşuyor, geçici sorunlarımıza bulduğumuz geçici çözümlerden bahsediyorduk. Çat diye kesildim. Bekledi. Bu kaçıncı der gibi gözlerime baktı. Gözlerim doldu. Anlatmak istemediğimden değil, dedim. Aksine, anlatmayı çok isterim ama neresinden başlasam eksik kalacak. Bu sefer daha uzun bekledi. Mecburen bir ucundan başladım hikay

Gökyüzünün altında gevşemiş, mucizeler hakkında konuşuyorduk. İçinden geldiği ya da ihtiyacı olduğu anlarda kendini hayali bir trene ışınlayabildiğini anlatıyordu. “Beyin, hayal ile gerçeği ayırt edemez” diye devam etti. Trendeyken, dünyanın camdan kayıp aktığını hissediyormuş. Dünya ona değmeden camdan kayıp akarken kendini her şeyin bir adım dışında ve sonunda düşüncelerine dönmüş halde buluyormuş. “Ne düşünüyorsun peki?” diye sordum. Anlamadı. Sonra da bu saçma soruyu bend

Akşamın gelişini fonda Tame Impala'yla izlemek, bar şöminesinin başında Amy Winehouse'u dinlemek, köşedeki barın müzik kutusuyla The Smiths'

Madam Nadia, annesinin omzu açık, göğsüne çiçekler tutturulmuş siyah beyaz fotoğrafını evinin duvarına asmıştı. Gelen misafirlere annesinin fotoğrafını göstermek onun için bir gurur kaynağıydı. Kendi güzelliğinin kaynağını, kuşakların tarihini ve izleri canlanan ailesini görürdü Madam bu fotoğrafa baktıkça. Fotoğrafın asılı olduğu duvar, evin en güzel, en güneş giren köşesiydi. Madam Nadia, incileri olan bir kadındı. İncili kadınları tanır mısınız? Gerçek kadınlardır onlar. D